Verslag projectbezoek Sportmuseum Lelystad

04 oktober 1995: Heel veel lof voor Victor Mani. In het nieuwe land waar we deze woensdag op bezoek waren, groeien naast de sperzieboontjes, echte pronkboontjes op architectuurgebied. De oplevering van het sportmuseum is al weer een paar maanden geleden. Mede hierdoor heeft de architect weer vlammetjes in de ogen en kan hij met vuur vertellen over het ontstaan en de realisatie van het museum.

Verslag van het bezoek aan het Nederlands Sportmuseum Lelystad

Stuiterende ping-pongballen

Het begon in een tijd waarin Amsterdam en omgeving zich druk en sterk maakten om de Olympische Spelen binnen te halen. Een comfortabele periode voor soms ambitieuze plannen. In 1988 werd in eerste instantie het bureau OMA gevraagd het ontwerp te leveren voor een sportmuseum waarin sportrelikwieën uit verleden en heden te zien zijn en waarin ook actief sport bedreven kan worden. Maar de spelen in Amsterdam haalden het niet, zo ook de plannen van Rem Koolhaas niet. De cijfers liegen er niet om. Gevraagd werd een voorstel van 8 miljoen, OMA kwam met een concept geschat op 16 miljoen. In kas bevond zich een budget van 1 miljoen: de uitdaging voor Mani - die via Koolhaas is ingeschakeld - om te beginnen! De grote ambities stonden in geen verhouding met de geworven middelen. Daarom koos Mani voor fasering. De voor- en achtergevel kon vast worden gebouwd, als trekker voor de sponsors. Afhankelijk van de geworven fondsen kunnen de stappen na elkaar worden gerealiseerd.

De realisatie van het eerste gedeelte van het gebouw heeft Mani veel voorstellen, locaties en woorden gekost; in mei van dit jaar was het zover. Een dijklichaam dat ooit voor een tentoonstelling over de polders was opgeworpen is in het gebouw geïntegreerd. De dijk is spannend. Je kan er over heen lopen, het daagt kinderen uit tot spelen en naar verhaal houden sommige invalidenwagentjes er wedstrijden. Talud, bijbehorende trappen en de hellingbaan die langs het dijklichaam zijn gelegd, geven een dynamisch karakter aan de begane grond. Via de in drie delen opgesplitste hellingbaan kom je op de eerste verdieping die in een latere fase gebruikt zal worden als expositieruimte. Het oogt basic. Boven onze hoofden spelen vier mensen een spelletje pingpong. Dat het amateurs zijn bewijzen de ballen die frequent en vrolijk door de ruimte stuiteren.

Qua details en materiaalgebruik heeft het krappe budget fantastische vondsten opgeleverd, zoals de zuidgevel met dubbelglas en de losneembare polyester golfplaten. Zoals de hellingshoek van de zuidgevel, die eenzelfde hoek heeft als de afwateringshoek van standaard kozijnen. Zoals het gebruik van buitenmaterialen binnen: de 50 x 50 betontegels - door Mani aangeduid als de Nederlandse tatami-ma(a)t - waarop de gehele maatvoering van de vloeren is gebaseerd. En vondsten die regelmatig spelen met de mazen van de netten en de mazen van wetgeving of regelgeving, zoals de te korte hellingbanen, de hellingbaan naar boven met ingezaagde treden en trapleuningen van gaas met ingenaaide staaldraden.

Natuurlijk weer veel standaard-prietpraat. De problemen met de aannemer/bouwers waren niet anders dan anders. Eenvoud loonde niet. Men was onbekend met de eenvoudige materialen en de doordachte, vaak simpele constructies. En er viel niks te verhullen, maar Mani's gedrevenheid verdient complimenten. Mani is klaar voor de volgende fase. Laat de directie en medewerkers van dit prachtige gebouw in vredesnaam gaan werken aan fondsenwerving. En wellicht kan er dan ook een centje af voor een deskundig oog op het gebied van inrichten .........

Mani's afscheid van Booosting is te betreuren, maar hij heeft ons een waar requiem nagelaten. 

A&M

aankondiging projectbezoek Sportmuseum Lelystad