Nieuwe column

28 juni 2011: Vanaf heden verschijnt, met enige onregelmatigheid, een column van een (oud) bestuurslid.
Een persoonlijke visie op De Toekomst van de bouw en de rol daarin van Booosting.
Column 1 is van voorzitter Martin Smit.

Begin jaren tachtig bedacht ik als Bouwkunde-student voor een vakoefening een dak dat een soort kunststoflaag over zich heen had. Mijn mentor verwees me naar een architect  in het Oosten van het land die een dergelijk systeem al eens had toegepast. Ik ben maar eens gaan bellen. Hoewel de architect wat verbaasd klonk over een Delftse student die hem helemaal in Hengelo wilde opzoeken, was hij meteen bereid om een afspraak te maken. Het was ruim voor het TomTom-tijdperk dus het was nog aardig zoeken. Veel te laat kwam ik dan ook op het bureau aan. Hij wilde eerst wel eens weten wat mij precies naar Twente bracht. Ik legde uit dat mijn mentor wel zijn gebouwen had gezien en onder de indruk was van de innovatieve toepassing van de kunststof dakbedekking. "Dat verbaast mij een beetje. In het Westen van het land denkt men meestal dat Oost van Amersfoort niets gebeurt".

De kunststoftechniek bleek uit de scheepsbouw afkomstig en werd gebruikt om schepen die – al dan niet tijdelijk uit de vaart genomen - te conserveren. Zij werden zo als het ware van een cocon voorzien; “In de mottenballen doen” noemen ze dat. Tijdens het ontwikkeltraject was er nauw samengewerkt met de producent én de aannemer om deze techniek ook succesvol in een gebouw toe te passen.
Ik moest aan dit voorval denken tijdens het congres Green Transformable Buildings 2011, en vooral aan de woorden van de eerder genoemde architect.
In Twente bleek dat intensief samenwerken van de universiteit en het bedrijfsleven meer een gewoonte dan een uitzondering. En dan niet bedrijven die alleen maar wat sponseren om hun naam te laten zien en verder eigenlijk nauwelijks belangstelling voor het onderwerp hebben. Het ging om bedrijven die wezenlijk meedachten en ook meededen in de verschillende projecten. Zij waren een essentieel onderdeel van het succes.

Eén van de mooiste voorbeelden was het Groene BouwLab. Een groen transformeerbaar gebouw, dat door studenten en docenten samen met het Twentse bedrijfsleven wordt ontwikkeld. En het wordt niet alleen ontwikkeld, het wordt nog gebouwd ook. Een gebouw dat zo is ontworpen dat het telkens veranderd kan worden, qua functie maar ook qua materialen. Niet het 'ultieme gebouw' ontworpen door een eenling, maar een zichzelf steeds verbeterend gebouw ontworpen en gerealiseerd door een enthousiaste groep mensen. In het 'ultieme gebouw' zit meestal weinig innovatie, in dit gebouw des te meer. Het is ook niet een gebouw waar de architect onmiddellijk van in de stress schiet als er iets veranderd wordt. Het is namelijk ontworpen om telkens verbeterd te worden!

Misschien gebeurt de meeste innovatie wel op plekken waar we het helemaal niet verwachten. Door mensen waar we het eigenlijk ook helemaal niet van verwachten. Als we aan het innoveren zijn moeten we maar eens wat vaker "Oost van Amersfoort" gaan kijken.

In figuurlijke en ook in letterlijke zin.

Met collegiale groet!
Martin Smit
voorzitter