Janboel #11
18 mei 1998: Jan Brouwer en Jan Westra maken er in BouwWereld een Janboel van. Dat betekent een jaar lang genieten van hun briefwisseling over architectuur. Deze editie is geplaatst in BouwWereld 10 d.d. 18 mei 1998.
Janboel #11
Hallo Jan,
Als we de Hoge Snelheids Lijn combineren met een ondergrondse route - die overigens politiek hier en daar al weer wordt aangevochten - en combineren met de gedachte die in Potteries Thinkbelt werd ontvouwd, dan komt ondergronds leven als vanzelf tot bloei.
Ik begeleid op dit moment een student die een project doet waarin licht en duisternis zijn ontvreemd en ontheemd van licht en tijd. Het is een pleisterplaats die door hun snelle reizen de tijd zijn kwijtgeraakt. In zijn werk dat pontificaal tegenover de ingang van Schiphol wordt gesitueerd - precies op de plaats war nu een gazen billboard wordt geplaatst- ontvangt de reiziger de tijd die bij hem of haar past. Je kunt zelfs ten behoeve van een goed gevoel de tijd stilzetten door de route binnen het complex nauwkeurig te plannen. Maar je kunt ook als louter vertier het centrum bezoeken om dat je wel eens toe was aan een warme ochtendzon aan een vaag strand om 11 uur ’s ochtends. Het centrum is bedoeld voor mensen met een jetlag, naar als je je best doet kun je er ook een oplopen.
Jouw belangstelling voor de ondergrondse wereld kan worden gevoed door deze ontwikkelingen die zijn ingezet en waar althans in het onderwijs de lucht zwanger van schijnt te zijn: veelvoudigheid, gelijktijdigheid en bovenal vanallesheid. De omgeving wordt weerkaatst in een spiegel van verleiding, een realtime opvolger van fantasy-island. De spanning wordt steeds groter, de geestelijke belasting alleen maar zwaarder. En dat terwijl om ons heen tal van zaken en activiteiten banaler, saaier en truttiger worden. En soms zien we door de bomen het bos niet meer.
Een van de meest geestige getuigenissen over verlangen en realiteit was onlangs te lezen in de Volkskrant. Ids en Hilde hadden daarin de door Fons Verheijen ontworpen fantasyworld Naturalis besproken en ze waren duidelijk niet klaar gekomen met de architectuur. Integendeel er werd fors ingehakt op het onderliggende concept. Althans voor zover dat kon worden begrepen, want voor sommige elementen ontbrak de gebruiksaanwijzing. Zij vertellen dat er ruimtelijk weinig valt te beleven: ‘je komt niet uit in een overweldigende zaal, maar op een bordes met twee knullige trapjes. Veel uitzicht heb je daar niet, al valt dit niet de architect te verwijten. Een gigantisch doek waarop notabene een slecht getekende impressie te zien is van precies (!) dat uitzicht wat je wordt ontnomen, verpest het hele zicht op de zaal.’ Het antwoord van FV op de U-pagina de dinsdag erop wil ik je niet onthouden: ‘……zij spraken schande van een groot, slecht geschilderd doek dat op het belangrijkste punt van het gebouw elk zicht op het interieur ontnam. Ik kan hen troosten en meedelen dat het doek inmiddels is weggehaald door de koningin, tijdens de openingsceremonie’. Ik moest even aan Playtime van Tati denken. Haast nog komischer!
Wreetings,
Jan (Westra)